Wydawca treści
Szkółka Leśna Bojanowo
W styczniu 2007 roku, gdy zmienił się zasięg terytorialny Nadleśnictwa szkółka leśna Osiny znalazła się w Nadleśnictwie Osie. . Łącznie powierzchnia jej wynosi 9,14 ha.
Ciekawa jest historia powstania szkółki. Można powiedzieć że powstała na życzenie sił przyrody. Szkody po huraganie, który przeszedł tędy 21 czerwca 2006 roku, leśnicy starali się zminimalizować, znajdując sposoby zagospodarowania otwartych przestrzeni pozostałych po uprzątniętych wiatrołomach i wiatrowałach. Pod nowo zaprojektowaną szkółkę leśną wybrano oddział 9, 10, i 22 na terenie Leśnictwa Bojanowo w obrębie Laskowice. Przy wyborze powierzchni uwzględniono kryteria siedliskowe, glebowe i wodne. Uszkodzony drzewostan z kwater oraz pod budynek gospodarczy i zbiornik wodny usunięto w kwietniu 2007 roku. Jednocześnie na terenie budowy wykonywano ogrodzenie z siatki, wybudowano zbiornik, uporządkowano kwatery i uprawiono glebę, aby przygotować ją do roli podłoża szkółki leśnej. Szkółka została podzielona na 6 kwater. Łącznie powierzchnia jej wynosi 9,14 ha, z czego po odliczeniu terenu pod nitki zraszające i pasy nawrotu dla maszyn powierzchnia produkcyjna to 6,33ha. Ponadto w pobliżu szkółki zlokalizowana jest kwatera 7, przeznaczona do produkcji buka pod osłoną drzewostanu, zajmująca powierzchnię 0,41ha.
Pierwszą powierzchnię, czyli kwaterę 7 obsiano bukiem, w maju 2006 roku. Już w październiku 2007 roku kwaterę 4, 5 i 6 o łącznej powierzchni 289arów, obsiano dębem. Wiosną 2008 roku wybudowano deszczownię oraz obsiano kwatery następującymi gatunkami: sosną zwyczajną, świerkiem pospolitym, modrzewiem polskim i grabem zwyczajnym. W chwili obecnej powierzchnia obsianych kwater wynosi nieco ponad 625arów. Powierzchnia ogrodzona to 14,69ha.
W 2014 roku szkółka zostanie powiększona o jeszcze jedną kwaterę.
Hodowla lasu
Hodowla lasu jest obok pozyskania drewna najważniejszym działem gospodarki leśnej. Wycięcie drzewostanu (fragmentu lasu o tym samym składzie gatunkowym i wieku) jest tylko uwieńczeniem około 100-letniej hodowli, pielęgnacji i ochrony lasu. Nie jest to też koniec życia lasu, ponieważ zazwyczaj już w następnym roku w tym samym miejscu sadzony jest młody las.
Hodowla lasu korzysta z dorobku nauk przyrodniczych, m.in. klimatologii, gleboznawstwa, botaniki czy fizjologii roślin. W pracach hodowlanych leśnicy dążą do dostosowania składu gatunkowego lasu do siedliska. Dzięki temu las jest bardziej odporny na zagrożenia.
Las, jeśli nie powstał w sposób naturalny, jest sadzony przez leśników. Sadzonki hoduje się w szkółkach. Uprawy są poddawane zabiegom pielęgnacyjnym i ochronnym. Mają one stworzyć optymalne warunki wzrostu dla drzew najbardziej pożądanych w składzie gatunkowym rosnącego drzewostanu. Ostatnim elementem hodowli jest wycinka drzew dojrzałych, tak aby możliwe było odnowienie lasu, w sposób optymalny dla wymagań rosnących gatunków drzew.
Średnioroczny rozmiar prac hodowlanych w Nadleśnictwie przedstawia się następująco:
- Odnowienia i zalesienia - 150 ha, w tym zalesienia na gruntach porolnych 35 ha,
- Pielęgnowanie lasu :
czyszczenia późne 66 ha,
trzebieże 1209 ha.
Na terenie Nadleśnictwa znajdują się 3 drzewa doborowe Sosny.
Na naszym terenie wyznaczone zostało 4390,81 ha sosnowych gospodarczych drzewostanów nasiennych, 2,40ha brzozowych gospodarczych drzewostanów nasiennych, 25,74ha dębowych gospodarczych drzewostanów nasiennych, 7,16ha olchowych drzewostanów nasiennych oraz 236,89 ha sosnowych i 2,51ha brzozowych upraw pochodnych.
Odnowienia możemy podzielić na odnowienia sztuczne, czyli sadzenie sadzonek lub wysiewanie nasion przez człowieka, oraz odnowienia naturalne, czyli zjawisko samoistnego powstania młodego pokolenia drzew pod okapem drzewostanu lub w jego sąsiedztwie. Odnowienia naturalne w lasach zagospodarowanych nie przebiegają zazwyczaj żywiołowo, lecz są kierowane przez człowieka. Prace polegają na spulchnieniu gleby pod okapem drzewostanu w roku, w którym spodziewany jest duży urodzaj nasion, oraz rozluźnieniu drzew, tak by do dna lasu dochodziła odpowiednia ilość światła.
Zalesienia gruntów porolnych prowadzone są zwykle wśród roślin zielnych. Osłaniają one sadzonki oraz nie dopuszczają do zachwaszczenia powierzchni.
Zrąb - powierzchnia po wyciętym drzewostanie. Na zdjęciu powierzchnia została już uprzątnięta z koron drzew i resztek gałęzi.
Uprawa leśna - czyli młody las od momentu posadzenia do czasu osiągnięcia zwarcia (zetknięcia się koron drzew). Na zdjęciu kolejne pokolenie lasu sosnowego wprowadzone na zrębie. W oddali ogrodzone cenniejsze domieszki dębu w celu zabezpieczenia przed zwierzyną.
Pielęgnacja gleby w uprawach leśnych. Polega to na wykaszaniu chwastów wśród drzewek. Równocześnie wykonuje się cięcia pielęgnacyjne, które w zależności od wieku drzewostanu mają inny charakter i noszą inną nazwę: czyszczenia wczesne w okresie uprawy, czyszczenia późne w okresie młodnika, trzebieże wczesne w okresie dojrzewania drzewostanu oraz trzebieże późne w okresie dojrzałości drzewostanu.
Najnowsze aktualności
2 lutego obchodzimy World Wetland Day, czyli Światowy Dzień Mokradeł
2 lutego obchodzimy World Wetland Day, czyli Światowy Dzień Mokradeł
Lasy Państwowe od wielu lat realizują szereg bardzo ważnych inicjatyw służących bagnom, mokradłom i terenom podmokłym, jak również ochronie szeroko rozumianych zasobów wodnych w polskich lasach. W ramach projektów małej retencji w ostatnich latach leśnicy zbudowali na zarządzanych przez siebie terenach 9500 polderów, zastawek i progów zwalniających, zatrzymujących wodę w lesie.
„Bagna dla naszej wspólnej przyszłości” to hasło tegorocznej edycji Światowego Dnia Mokradeł, które w dobie zmiany klimatu i okresowej suszy w polskich lasach leśnicy powtarzają od lat. To oni, jako przyrodnicy, prowadząc wielofunkcyjną gospodarkę leśną mają świadomość tego, jak cennym zasobem w środowisku leśnym jest woda.
– Wychodząc z propozycją objęcia szczególną ochroną 17% powierzchni Lasów Państwowych – czyli obszaru 1,2 mln ha będących w zarządzie PGL LP, leśnicy ujęli w tym zestawieniu wiele cennych przyrodniczo siedlisk, w tym także mokradłowych. Bo lasy to bardzo skomplikowane ekosystemy, które dziś, w dobie zmian klimatu, wymagają szczególnej uwagi i troski, wyrażonej indywidualnym podejściem i dostosowaniem prowadzonych działań gospodarczych do warunków przyrodniczych i klimatycznych – powiedział Witold Koss, dyrektor generalny Lasów Państwowych.
W ramach projektów małej retencji leśnicy realizują szereg zadań służących gromadzeniu i zatrzymywaniu wody w lesie oraz spowolnieniu powierzchniowego spływu:
- Kompleksowy projekt adaptacji lasów i leśnictwa do zmian klimatu
– mała retencja oraz przeciwdziałanie erozji wodnej na terenach nizinnych, zwany
też projektem małej retencji nizinnej. Projekt stanowi obecnie kontynuację działań realizowanych przez leśników od 2007 roku, których celem jest wzmocnienie odporności nizinnych ekosystemów leśnych na zagrożenia powodowane zmianą klimatu poprzez realizację kompleksowych działań retencyjnych i przeciwerozyjnych. Projekt ma również na celu minimalizację negatywnych skutków naturalnych zjawisk pogodowych i klimatycznych, jak choćby susze, pożary czy też powodzie i podtopienia. - Kompleksowy projekt adaptacji lasów i leśnictwa do zmian klimatu
– mała retencja oraz przeciwdziałanie erozji wodnej na terenach górskich, zwany też małą retencją górską. W ramach projektu realizowane są zadania zbliżone do zakresu wpisującego się w małą retencję nizinną, aczkolwiek z uwagi na lokalizację projektu – tereny górskie – projekt bezpośrednio wpływa ma wzmocnienie górskich ekosystemów leśnych. Projekt m.in. minimalizuje negatywne skutki intensywnych i długotrwałych opadów atmosferycznych, ekstremalnego przepływu wód w korytach, spływów powierzchniowych oraz niezwykle destrukcyjnego działania wód wezbraniowych.
Lasy Państwowe prowadzą również projekt „Lasy dla mokradeł – ochrona siedlisk hydrogenicznych na obszarach cennych przyrodniczo”. Jego najważniejszym celem jest przywrócenie funkcji lub utrzymanie stanu bagien, torfowisk i innych terenów podmokłych pozostających w zarządzie PGL LP na obszarach Sieci Natura 2000 i poza nimi. Projekt został uwzględniony w wykazie planowanych operacji o znaczeniu strategicznym w Programie Operacyjnym FEnIKS. Projekt opiera się o współpracę jednostek LP (ponad 120 nadleśnictw) z Uniwersytetem Adama Mickiewicza w Poznaniu, Uniwersytetem Przyrodniczym w Poznaniu oraz z Centrum Ochrony Mokradeł.
– O tym, że bez wody nie ma życia – zarówno dla przyrody, jak i dla człowieka, wiedzą wszyscy, jednakże w kwestiach edukacji przyrodniczej, dotyczącej cennych ekosystemów bagiennych i mokradeł, mamy jeszcze wiele do zrobienia. Tereny podmokłe to bardzo często unikalne miejsca występowania chronionych gatunków flory i fauny, dom dla wielu owadów oraz ostoje populacji ptaków – dodaje dyrektor Koss.
Leśnicy dbają o mokradła i tereny bagienne nie tylko od święta! Każdego roku, w ramach zajęć edukacyjnych prowadzonych przez leśników, tysiące osób: dzieci, młodzieży i ludzi dorosłych, poznają niezwykły świat ekosystemów leśnych, których funkcjonowanie jest uzależnione od wody. Lasy to niezwykle złożone i bardzo wrażliwe obiekty przyrodnicze, w których niedobór lub brak wody objawiają się na wiele sposobów: od zanikania określonych gatunków roślin i zwierząt, po osłabienie, choroby i zamieranie całych fragmentów lasów. Świadomość zagrożeń, które niesie ze sobą zmiana klimatu i to jak możemy starać się im przeciwdziałać, łagodząc jej skutki, to zagadnienia, na które edukatorzy leśni starają się uwrażliwić jak największe grono odbiorców.
Leśnicy postrzegają lasy ekosystemowo, jako swoiste systemy „naczyń połączonych”. Oznacza to nic innego jak to, że lasy to nie tylko drzewa, ale też m.in. rezerwuar zasobów wodnych, tworzących każdorazowo unikalne, leśne mikroklimaty, warunkujący wilgotność siedlisk, a co za tym idzie – kształtujący bogactwo przyrodnicze danego obszaru.
