Wydawca treści
Szlaki konne w Nadleśnictwie Dąbrowa.
Szlaki konne w Nadleśnictwie Dąbrowa.
Wychodząc na przeciw oczekiwaniom pasjonatów jazdy konnej Nadleśnictwo Dąbrowa wyznaczyło, po przeprowadzonych konsultacjach z ośrodkami jeździeckimi sieć szlaków konnych. Po przeanalizowaniu położenia ośrodków zajmujących się turystyka konną oraz uwarunkowaniami terenowymi wyznaczono szlaki konne na terenie leśnictw: Bzowo, Rulewo, Dąbrowa, Mniszek, Taszewo, Grabowiec oraz Gródek. Łączna długość szlaków konnych wynosi ponad 68 km. Podczas wyznaczania przebiegu szlaków konnych kierowano się aby nie przebiegały one po drogach utwardzonych oraz szlakach pieszych czy rowerowych, były położone z dla od dróg publicznych oraz przebiegały po urokliwych zakątach leśnych. Mając to na uwadze wyznaczono 7 szlaków konnych, których przebieg obrazuje załączona poniżej mapa.
Numeracja i długość szlaków konnych w poszczególnych leśnictwach:
a) Leśnictwo Bzowo, szlak konny nr 1, długość około 5,1 km,
b) Leśnictwo Bzowo, szlak konny nr 2, długość około 5,2 km,
c) leśnictwo Rulewo, szlak konny nr 3, długość około 8,8 km,
d) leśnictwa: Rulewo i Dąbrowa, szlak konny nr 4, długość około 5,1 km,
e) leśnictwa: Taszewo, Mniszek i Grabowiec, szlak konny nr 5, długość około 22,0 km,
f) leśnictwa: Grabowiec i Taszewo, szlak konny nr 6, długość około 9,1 km,
g) leśnictwa: Gródek i Bedlenki, szlak konny nr 7, długość około 13,2 km.
Należy pamiętać, że las pełni wiele funkcji i zaspokaja potrzeby różnych grup społecznych. Dlatego, aby nie uszczuplić jego zasobów oraz granic swobody przypominamy o przestrzeganiu ogólnych zasad współżycia społecznego oraz przepisów prawnych i kulturowych.
Przed wjazdem na szlak konny prosimy o zapoznanie się z obowiązującym regulaminem szlaków konnych na terenie Nadleśnictwa Dąbrowa dostępnym pod tym linkiem (kliknij tu) oraz życzymy bezpiecznych i przyjemnych wędrówek po urokliwych zakamarkach naszego nadleśnictwa.Materiały do pobrania
Najnowsze aktualności
Wąwóz Wyrwa
Wąwóz Wyrwa
Powołano kolejny rezerwat przyrody z okazji 100-lecia Lasów Państwowych.
Ochrona polskiej przyrody ma bardzo duże znaczenie podczas planowania i prowadzenia racjonalnej oraz trwale zrównoważonej gospodarki leśnej. Na terenach leśnych zarządzanych przez Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe przyroda chroniona jest na wiele sposobów, m in. poprzez wnioskowanie o ustanowienie rezerwatów. Wypracowany przez dziesięciolecia model prowadzenia gospodarki leśnej opartej na zasadzie powszechnej ochronności lasów, zachowania ich trwałości oraz ciągłości, a także zrównoważonego wykorzystania wszystkich jego funkcji może stanowić doskonały przykład współżycia człowieka z przyrodą.
Mając na względzie dobro naszej rodzimej przyrody kolejne pokolenia leśników chroniły i chronią miejsca o szczególnych walorach przyrodniczych m. in. poprzez zaniechanie prowadzenia w nich gospodarki leśnej, inicjowanie ustanawiania rezerwatów i pomników przyrody, stref ochronnych dla rzadkich siedlisk flory i fauny czy użytków ekologicznych.
W ramach wieloletniej współpracy Nadleśnictwa Dąbrowa z Zespołem Parków Krajobrazowych nad Dolną Wisłą podjęto działania w zakresie objęcia ochroną rezerwatową cennego obszaru ukształtowanego m. in. przez meandrującą rzekę Wyrwę. Po przeszło półtorarocznych staraniach z dniem 20 grudnia 2024 roku ustanowiono na mocy zarządzenia Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Bydgoszczy (Dz. Urz. Woj. Kuj.-Pom. z 2024 r. poz. 7535) rezerwat przyrody pod nazwą „Wąwóz Wyrwa”. Rezerwat o powierzchni 48,80 ha znajdujący się w leśnictwie Bedlenki (oddziały: 336, 337, 338), położony jest na terenie gmin Drzycim i Świecie, w powiecie świeckim, w województwie kujawsko – pomorskim, nieopodal takich miejscowości jak Wyrwa, Polski Konopat czy Mały Dólsk.
Nazwa rezerwatu wywodzi się od przepływającej przez ten teren rzeki Wyrwa, a także od charakterystycznego ukształtowania terenu, poprzecinanego licznymi stromymi wąwozami. Istotą rezerwatu jest zachowanie grądu zboczowego porastającego stoki doliny rzeki Wyrwy, z jej strefą zboczową, dnem i samą rzeką.
W wyniku zaniechania prowadzenia gospodarki leśnej na przestrzeni kilkudziesięciu lat doszło do procesu naturalnego starzenia się i odnowienia drzewostanu oraz akumulacji martwego drewna.
Strome zbocza głęboko wcinające się w Wysoczyznę Świecką Parowu Konopackiego porastają lasy grądowe, głównie z udziałem około 125-letnich grabów, z domieszką lipy drobnolistnej i dębu szypułkowego w wieku około 140 lat. U podnóża parowu, na niewielkiej powierzchni znajduje się łęg jesionowo - olszowy porośnięty głównie olszą czarną z niewielką domieszką jesionu wyniosłego.
W skład bardzo bujnego runa wchodzą takie gatunki roślin zielnych, jak: zawilec gajowy, zawilec żółty, gwiazdnica wielokwiatowa, łuskiewnik różowy, przylaszczka pospolita, śnieżyczka przebiśnieg, złoć żółta, miodunka ćma, kokorycz pusta, kokorycz wielokwiatowa, jaskier kosmaty, jaskier rozłogowy, kopytnik pospolity, groszek wiosenny. Wśród gatunków objętych ochroną gatunkową należy wymienić licznie występujące stanowiska z lilią złotogłów, wawrzynkiem wilczełyko czy kwitnącym bluszczem pospolitym.
Na terenie rezerwatu znajdują się liczne chronione gatunki przedstawicieli fauny, w tym entomofauny. Ponadto sama rzeka stanowi istotne siedlisko chronionych ryb.
W celu zmniejszenia negatywnego oddziaływania rolnictwa na chroniony obszar, ustanowiono na granicy leśno-polnej rezerwatu otulinę o powierzchni 220,60 ha. Działanie to ma na celu zmniejszenie negatywnego oddziaływania na siedlisko leśne w wyniku spływania nawozów i pestycydów z okolicznych pól. Ponadto dużym zagrożeniem dla prawidłowego rozwoju flory i fauny runa leśnego są bezprawne wjazdy użytkowników quadów i motorów crossowych na teren rezerwatu.
